هذَا یَوْمُ الْجُمُعَةِ وَ هُوَ یَوْمُکَ

وَ قَالَ سُبْحَانَهُ  …وَ أَهْلُ مَعْصِیَتِی لَا أُویِسُهُمْ مِنْ رَحْمَتِی

إِنْ تَابُوا فَأَنَا حَبِیبُهُمْ

وَ إِنْ دَعَوْا فَأَنَا مُجِیبُهُمْ

وَ إِنْ مَرِضُوا فَأَنَا طَبِیبُهُمْ‏

أُدَاوِیهِمْ بِالْمِحَنِ وَ الْمَصَائِبِ لِأُطَهِّرَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعَایِبِ.

 

و فرمود :وَ حُبِّی لِلْمُشْتَاقِینَ _حدیث قدسی_

.

.

فرمود :

إِلٰهِى فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذِینَ تَرَسَّخَتْ أَشْجارُ الشَّوْقِ إِلَیْکَ فِى حَدائِقِ صُدُورِهِمْ

ما را از کسانی قرار ده که شاخسارهای اشتیاق به سویت در بوستان‌های سینه‌هایشان استوار و پابرجا شده است

 

وَأَخَذَتْ لَوْعَةُ مَحَبَّتِکَ بِمَجامِعِ قُلُوبِهِمْ

 

وَمِنْ حِیَاضِ الْمَحَبَّةِ بِکَأْسِ الْمُلاطَفَةِ یَکْرَعُونَ :)

و از حوض‌های محبّتت با جام ملاطفت می‌نوشند

 

وَقَرَّتْ بِالنَّظَرِ إِلَىٰ مَحْبُوبِهِمْ أَعْیُنُهُمْ

و دیدگانشان با نظر به محبوبشان، روشنی گرفته

 

إِلٰهِى مَا أَلَذَّ خَواطِرَ الْإِلْهامِ بِذِکْرِکَ عَلَى الْقُلُوبِ !

خدایا، چه لذّت‌بخش است در دل‌ها خاطرات الهام گرفته از یادت 

 

وَمَا أَطْیَبَ طَعْمَ حُبِّکَ ! وَمَا أَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِکَ،

 

فَأَعِذْنا مِنْ طَرْدِکَ وَ إِبْعادِکَ، وَاجْعَلْنا مِنْ أَخَصِّ عَارِفِیکَ،

وَأَصْلَحِ عِبَادِکَ، وَأَصْدَقِ طَائِعِیکَ، وَأَخْلَصِ عُبَّادِکَ،

یَا عَظِیمُ یَا جَلِیلُ، یَا کَرِیمُ یَا مُنِیلُ، بِرَحْمَتِکَ وَمَنِّکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ._الثانیة عشرة مناجاة العارفین_

 

چقدر چقدر چقدر عشقه این مناجات

چقدر دور از فهمه منِ گنگه

اما همین فهم قلیل هم چه لذتی داره

برای حظ کامل ولی باید همه اش رو خوند :)

.

می دونی گاهی، امیدت رو از همه چی می برن

حتی از امید!

چه خوبه بی چیزی

وقتی[فکر می کنی] چیزی هست که بتونی بهش چنگ بزنی

نمی دونی چقدر دور می افتی

وقتی چیزی جز "بی چیزی" نداری... نمی دونی چقدر تنگ تو رو به آغوش گرفته

نمی دونی

.

من نمی خوام

نمی خوام قید عاقبت بخیری رو حتی بزنم

نه که نمی تونم بیخیال همه رویاها و قله هایی که برای خودم ساخته بودم بشم،نه!

مدتهاست از اونها گذشتم

حتی جهنمِ ندیدن و نبودن باهاشون که بالاترین جهنمه هم

اونطور که بااااید منو به حرکت درنمیاره حتی! :)

من فقط نمی تونم ببینم اون منتظر و امیدواره

و من پشت کنم به چشم انتظاری و امیدش

که همه حرف همونه که حافظ فرمود

که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم...

.

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم

که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم

 

در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند

آن چه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

 

من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست

که از آن دست که او می‌کشدم می‌رویم

 

دوستان عیب من بی‌دل حیران مکنید

گوهری دارم و صاحب نظری می‌جویم

 

گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است

مکنم عیب کز او رنگ ریا می‌شویم

 

خنده و گریه عشاق ز جایی دگر است

می‌سرایم به شب و وقت سحر می‌مویم

 

حافظم گفت که خاک در میخانه مبوی

گو مکن عیب که من مشک ختن می‌بویم

.

+

هدیه.برای من.و برای تو.برای مای ناامید...