نگاه کن...تو هیچ گاه پیش نرفتی..تو فرو رفتی
«تمام روز نگاه من
به چشم های زندگیم خیره گشته بود
به آن دو چشم مضطرب ترسان
که از نگاه ثابت من می گریختند
و چون دروغ گویان
به انزوای بی خطر پلک ها پناه می آورند
کدام قله کدام اوج ؟
مگر تمامی این راه های پیچاپیچ
در آن دهان سرد مکنده
به نقطه تلاقی و پایان نمی رسند ؟...»_فروغ_
.
درست که من از این شهر بیزارم
اما مطمئنم هرجای دیگه این دنیا هم که باشم ...
برای همین هربار بعد از پیشنهاد رفتن از اینجا
فکر می کنم واقعا جایی هست ...؟
حالا که فکر می کنم
هیچوقت تو زندگی قرار نداشتم
توی هیچ نقطه این شهر
و توی هیچ نقطه این زندگی
من فقط تموم زندگی م فرار کردم
از خودم و ...
از خودم و ...
فقط از خودم
من نصف زندگیم دنبال جایی بودم که از دست خودم
به اونجا فرار کنم
این خود و ... این خودی
از من یه فراری ساخت
تموم زندگیم به فرار گذشت
و حتی حالا ..
حالا هم احساس می کنم با نوشتن این جملات کج و کوله
دارم از خودم فرار می کنم ...
.
از اینکه هرچی هم تلاش کنم و نتونم منظورمو برسونم
و برای فهموندنش مجبور شم هی بگم و بگم و بگم
بیزارم
.
شاید باید به عنوان ، بسنده می کردم ...
.
رسا بود صدای فریاد اعتراضِ دِل ؟ حضرتِ جان !؟
