شفاعت چشم هایش ...
تنها چیزی که از اینجا دوست دارم قبرستونیه که در چند قدمی خونه هاست
روی تپه روبروی خونه ها_و البته آسمون شبش_
قدیم ترها که فقط سنگ های ساده و حتی بعضا بی نام و نشون داشت
برام باصفاتر هم بود
این چن ساله اما بیشتر و بیشتر شبیه قبرستون شهریا می شه
دلم براش تنگ شده بود
نمی دونم چرا باید دلم برای کسی که تنها دوسال درکش کردم و خاطره ای
_جز یک خاطره محو و کوچیک_ ازش ندارم، تنگ بشه
ولی دلم براش تنگ شده بود
اصلا بیشتر دلتنگی های من برمی گرده به کسایی که
هیچوقت ملاقات فیزیکی باهاشون نداشتم!
:)
شاید دلم برای ریشه هام تنگ شده بود
نمی دونم
یس خونده بودم که یاد خاطره گویی ظهر مادربزرگ میفتم
که تعزیه خونِ عباس بوده
میگمش دعام کنه
میگمش ... پیش عباس شفاعتم کنه
که عباس نظری کنه
که دست رد به سینه نوکرشون نمیزنن
مگه نه که مسلم میخوندی و غربت عزیزِ حسین رو نمایش میدادی
مگه نه که حر خوندی و لطف اربابو نشون دادی
مگه نه عباس میخوندی و ........
مگه نه ظهر عاشورا حسین میشدی؟!!!
حالام که دستت بازتره
پدری کن...شفاعت مونو کن پیش عباس
به عباس بگو [.......]
که این سوخته، فقط به نظر عباس زنده میشه
که شان نزول « ...و یحیی الارض بعد موتها..»
بی شک چشم های عباس بوده
چشم هایی که چشمه های حیاتن ...
بگو نگام کنه
بگو نذاره شرمنده مادرش بشم
بگو اینجا خیلی تنگه
این پایین خیلی تنگ و تاریکه
و دور
خیلی دوره به حسین
ما چطور بیاییم تا حسین
ما چطور ...
