حرفی دارم که نمیدونم چیه
آدمایی که زخمم مون میزنن
بزرگترین درسای زندگیو بهمون میدن
و یچیزی هست که شدیدا بهش معتقدم
و الحمدلله که اینجوریه
و اون اینه که:
خداااا اگر بخواد، از دل بدترین و شرترین اتفاقات
زیباترین نتایج و ثمراتو بیرون میاره
و باز اگر بخواد و اراده اش بدلایلی _که اوناهم از سر مهربونیشه_تعلق بگیره
از دل خیرترین و بهترین چیزا، بدی ها رو بیرون میاره
و اینا هردو از قشنگ ترین جلوه های خداییِ خدا هستن بنظرم
راستش چندماه قبل حال خوبی نداشتم و فک میکردم بدتر از اینم مگه میشه؟!
ولی انقدررررر قشنگی از دل اون سختی بیرون اومد و داره میاد
که الان که فکر میکنم به سختی های چند سال اخیر
_که سلسله اتفاقات بود و زنجیروار رسید به اتفاق چند ماه قبل،_
راستش یاد روزایی می افتم که علی رغم وحشتناک بودنشون
دوسشون داشتم
با خودم میگفتم این رنج هارو خدا بهم هدیه داده
واقعا دوسشون داشتم با وجود درددددناک بودنشون
شااااااید بهمین خاطر بود که خدا از دل رنجی که خودم باعثش بودم
انقدر قشنگی بیرون اورد که حتی از دل رنج هایی که خودش بهم هدیه داده بود نه!
نمیدونم.
....
.
..
احساس میکنم متن اصلا متقن نیست
یجور سردرگمی داره
دلیلش اینه که کلی حرف دارم بنویسم و درعین حال نمیخام بنویسم
و این تناقض باعثشه
شایدم ته ته های وجودم داره برای اینجایی که به زودی ترک میشه
دلتنگی میکنه
البته یک چیزی رو مطمئنم و اون اینه که حال خیییلی خوبی دارم
که نمیدونم چطور ابرازش کنم
فقط وقتی به مهربونی خدا فکر میکنم...گریه ام میگیره.
