بسی رنج بردیم در این سالِ بیست و هشت...ولی......
میدونی اون منو خیلی خوب میشناسه
اونقدر خوب که گاهی کفرمو درمیاره
گاهی متعجبم میکنه
گاهی بینهایت برام جالب و شیرینه
گاهی لجم میگیره
و بیش از همه منو به فکر میبره
اون اگر دست از فرار برداره احتمالا خودش رو هم خوب بشناسه
بگذریم
یکبار چیزی بهم گفت که یه گوشه برا خودم سیوش کردم
اون لحظه هم با اینکه تصمیم گرفتم نادیدش بگیرم تکونم داد
پشت حرفش منظور بدی نبود
و حتی شاید وقتی میگفت لحن شوخ و شیطونش رو چاشنی کلامش کرده بود
و منم سر سوزنی ناراحت نشده بودم ازش
ولی منو به فکر برد
و حالا چند روزیه دوباره به حرفش فکر میکنم
تووش عمیق میشم...توو خودم عمیق میشم...فرار میکنم...نگاه میکنم...
هاااا...حرفش این بود:
«تو دوس نداری توو راحتی زندگی کنی..حتما باید توو سختی بیفتی تا حس زنده بودن بهت دست بده»
حتی یادم نمیاد چرا این حرف رو زد...مهم هم نیست
نمیتونم مستقیم به جمله نگاه کنم...هر بار دیدنش متاثرم میکنه
راستش چیزی نمیتونه ادمی رو اذیت کنه،
تا وقتی سهمی از حقیقت و واقعیت داشته باشه
و این جمله بخشی از واقعیت من بود...البته واقعیت و نه حقیقت
اینو برای تو می نویسم دخترک قشنگم...
تویی که تازه تازه شروع کردی به دیدن خودت
و تلاش برای زندگی کردن و نه زنده بودن
خیلی طول کشید که حتی تا اینجا برسی...
سخت و طولانی بود مسیرت...
و آره...فکر میکنم باید بپذیریم سختی کشیدن،رنج،زجر،...چیزی بود که انگیزه زنده بودن ...و حس زنده بودن بهت میداد...
حتی بابتش سرزنشت نمیکنم چون...تا قبل از این تو راهی نداشتی...:)
بعد از این هم...یاد میگیریم تمام ابعاد زندگی و زنده بودن رو زیست کنیم
نه فقط رنج و سختی...
نمیگم دیگ سختی نخواهد بود...
و دیگه از چیزی رنج نمیبری...
اما دلیل بودن و ادامه دادنت...
دیگه «رنج کشیدن» نخواهد بود....
