اتفاقات ساده ای...که ساده نمیفتن

تنهایی نشسته بود اتاق آخری

کسی نبود

سرش پایین بود و با دست گوشیشو بازی می داد

منم اتفاقی وقتی رد شدم تا لیوانم رو بردارم، دیدمش

یک لحظه مکث کردم و حس کردم ماه های آخر

حتما براش سخت تره ...

رفتم داخل و حالشو پرسیدم

جوابی نداد

پرسیدم روحی؟جسمی؟یا..

که گفت هر دو...همه چی قاطی شده

با توجه به شخصیتش ،با احتیاط پرسیدم کمکی ازم برمیاد

که بغض کرد

و وقتی بغلش کردم در کمال تعجب!!!گریه کرد تو بغلم

بعد سیبم رو دادم بو کنه...

سریع گریه اش بند اومد و گفت چه بوی خوبی میده

خندم گرفته بود از حالتش

گذاشتم آروم تر بشه

بعد خودش شروع کرد به گفتن

منم پا به پاش غر زدم :))

یکم که در جهت موافق براش غر زدم

و گفتم شرایط هیچ زنی تو این دوران ثابت و یکسان نیست

و کاملا بهش حق دادم که کمی از برنامه هاش عقب بیفته

آروم تر شد

بعد سعی کردم کارها رو روال نشون بدم

چراکه تجربه می گفت اگر راحت بگیری ،راحت پیش میره

گفتم جمعه ها اگر شرایطت جور بود تماس بگیر میام پیشت

کارهارو باهم پیش می بریم

وقتی از اتاق میومدم بیرون

گفت ممنون

که موندی باهام حرف زدی

.

من وااااقعا کاری نکرده بودم

اما فکر کردم

چقدر آدمی 

به همین اتفاقات ساده ی زندگی

محتاجه.

.

نمی دونم چرا یهو نصفه شبی یادش افتادم

شاید توی خودم ،

دنبال اتفاق ساده ای از این دست هستم ...

.

 

 

۱۲فروردین ۱۴۰۲؛

هنوزم منتظرم...

هنوزم به یک فهم ساده محتاجم