یکی از بچه های اینجا بود که میشناختمش
یکبار برای همیشه رفت چند سال پیش
و دیگه برنگشت اینجا
البته خیلی ها رفتن
ولی هر وقت یادش میفتم میگم خوش بحالش
من از یکجایی در زندگی شدم یک آدم مردد
خیلی خیلی مردد
و این تردید ها از من یک دلقک مضحک تهوع آور ساختن
.
بزرگترین تردیدم چی بوده؟
تردید بین بودن و نبودن!
شدم آدمی که
چیزی براش مهم نیست
هیچ صدای حمله ای من رو نمیترسونه
از فکر مرگ نزدیکترین آدمهای زندگیم،
هیچ حس بدی نمیگیرم
فقط فکر میکنم...
همه یه روزی میریم دیگه!
و فقط همین ته مونده های خاکسترم
تنها پی خبر سلامتی آدمی بودن
که مدتهاست رفته...
به معنای واقعی کلمه رفته
و عبور براش راحت شده
و داره زندگیشو میکنه
و حتی شاید رابطه جدیدی رو شروع کرده
و من که باز ...
گرگی در لباس میش...حمله کردم به خودم و زندگیم
برای نابودتر کردن خودم
انتقام من از خودم...کی تموم میشه عزیزم؟!
