1. یکی از بچه ها پیامی فوروارد می کنه توی گروه ، از متنی که کسی
برای همکلاسی طلبه اش که به تازگی "خودکشی" کرده نوشته بود
طلبه ای که به دنبال چیز بیشتری بوده و پیدا نکرده بوده
طلبه ای که پشت سرش حرفهایی مبنی بر "حجتیه"ای بودنش بوده ( گرچه نگارنده این اعتقاد رو نفی می کنه )
به تازگی استادی که تکیه گاه محکمی براش بوده از دست داده بوده
طلبه ای که هنجارهای طلبگی !!!! رو شکسته بوده
مثل تمــــوم طلبه ها لباس نمی پوشیده
موسیقی گوش می داده
و تفاوت هایی از این دست که باعث طردش شده بوده
طلبه ای که بقول نگارنده ی اون متن ،
این اواخر ! نوشته هاش بوی یأس و غم می داده
در آخر هم نویسنده ی متن آرزو کرده بود به عقب برمی گشت و رفاقتی با اون طلبه بهم می زد !
تا شاید این اتفاق تلخ نمی افتاد ...
خب اینکه اون طلبه در چه سطحی از اعتقاد بوده
دقیقا چه اتفاقاتی توی زندگی شخصی و طلبگی ش براش افتاده
و حوزه علمیه چه میزان تقصیر داره در این اتفاق
موضوع بحثم نیست فعلا
اما چیزی که نویسنده در آخر بهش رسیده حقیقت داره
زندگی سخته و آدمی در رنج آفریده شده
و بنای آفرینش دنیا و زندگی دنیایی ، آسایش و آرامش نبوده
اما چیزهایی هستن که نقاط اتصال آدمی به زندگی هستن
به " ادامــه دادن "
به موندن روی زمین و ادامه دادن
و بیخود نفرمود : " یدالله مع الجماعة" ...
این باهم موندن و باهم بودن و کنار هم بودن و دلگرمی دادن به هم هست
که کمک میکنه آدمی زندگی رو تاب بیاره
.
خب قهر کردن و طرد شدن و امثالهم بعنوان یکی از روش های تربیتی توی قرآن هم مطرح هست
مثلا 118 مبارکه توبه
که سه نفر از متخلفان از جنگ و دستور رسول ، به فرمان خدا طرد اجتماعی می شن ( حتی از سمت همسرانشون)
و این طرد شدن چنان فشاری بهشون وارد می کنه که سر به کوه و بیابون میذارن ....
و خب بعد هم خدا توبه اشون رو می پذیره
حرفم این هست که اونها ، جرم بزرگی مرتکب شده بودن
و اونجا رسولی بوده که بهتر از هر بشر دیگه ای روش های تربیتی و آدم ها رو بلد بوده
در مورد این طلبه ، اگر حرفهای گفته شده درست باشن
که اصلا هم بعید نیست و این طرد کردن های مستقیم و غیر مستقیم توی قشر مذهبی کم نیست
اما این طرد کردن ها بیش از اینکه از خیرخواهی و روش های تربیتی مایه بگیره ،
از منیّت آدم هاست که نشأت می گیره
(( آدم های زندگی تون رو راحت تنها نذارید
شاید شما ، آخرین دلگرمی یه آدم باشید ... ))
2. من تجربه هایی از این دست داشتم
دوستی با آدم هایی که تجربه خودکشی ناموفق داشتن
آدم هایی که خیلی زیاد به خودکشی فکر می کردن و ...
آدم هایی که خودشون رو طرد کرده بودن
بعدها که بهش فکر می کردم واقعا خدا رو شکر می کردم
چرا که تحمل اون حرف ها و رفتارها شاید از ظرفیت من خارج بود
و اینها همه لطف خدا بود
اما می دیدم در پس اون چموشی ها و توهین ها
آدم رنجوری نشسته که خواهش می کنه تنهاش نذارم ...
و درست بود
3. بعد از خوندن متن ( که قلبم رو مچاله کرد) فوری بهش پیام می دم
جواب پیامم : دوست دارمِ .
آره ...
من از رفتن ناگهانی و بی خبر آدم ها می ترسم
از اینکه با پیامی هرچند ساده و کوتاه بتونم آدمی رو دلگرم کنم و ... نکنم ...
این ها ترسهای عمیقی هستن که باعث می شن گاهی بنظرِ خودم آدم احمقی بیام
.
.
.
" من لحظه لحظه خود را گم کرده ام در این راه
آیینه ام کجایی ؟ آیینه ام کجایی ؟ _محمدعلی بهمنی_
